මැක්ඩොනල්ඩ්ස් යනු ඇමරිකාවේ ඇති ප්‍රමුඛ පෙලේ ක්‍ෂණික ආහාර වෙලඳ සැල් ජාලයකි. දැන් තත්වය කෙසේදැයි මා හරියටම නොදන්නා නමුත්, මැක්ඩොනල්ඩ්ස් ලංකාවේ ආරම්භ කළ මුල් කාලයේ එය සල්ලිය බාගේ යහමින් තියන අය නිතර යන එන තැනක් බවට පත් වුන බව මට මතකය. මැක්ඩොනල්ඩ්ස් පමණක් නොව,  KFC හා පීසා හට්හි ද තත්වය මෙලෙසම විය. පසු කාලීනව ඒ අවන්හල් තම මෙනු දේශීයකරණය කරමින් වැඩි දෙනා යන එන තැන් බවට පත් කර ගැනීමේ වෑයමක නිරත වුන බව මට මතකයි. ඒ මොනවා වුනත් තවමත් ලංකාවේ මැක්ඩොනල්ඩ්ස්, KFC, පීසා හට් වගේ අවන්හල් ඉහළ මධ්‍යම පාන්තිකයන් (සිංහලෙන් කියනවානම් ටිකක් පොෂ් අය) නිතර ගැවසෙන තැනක් බව රහසක් නොවෙයි. ඒකට හේතුව මේ අවන්හල්වල මිල ගණන් සහ බොහෝවිට ඒවා කොලඹ තදාසන්න ප්‍රදේශ වලට පමණක් සීමා වීම වෙන්න ඇති.

ඇමරිකාවේදී නම්, මැක්ඩොනල්ඩ්ස් වන්දනාමාන කරන්නේ අපි වාගේ අන්ත දුප්පතුන්ය. පොහොසතුන්ට නම් මැක්ඩොනල්ඩ්ස් යෑම ලැජ්ජාවට කාරණයකි. ඇමරිකාවේදී මම ශිෂ්‍යයෙකු නිසාත්, මගේ ශිෂ්‍ය වීසාව නිසා මගේ විශ්වවිද්‍යාලයෙන් දෙන සොච්චම් දීමනාවට අමතරව වෙනත් කිසිදු ආකාරයේ මුදල් ඉපැයීමක් "නීත්‍යානුකූලව" කරන්නට නොහැකි නිසාත්, මා අයත් වනුයේ දුප්පතුන්ගෙනුත් දුප්පත් ගොඩටය. සාමාන්‍යයෙන් ඇමරිකාවේ හොඳ හෝටලයකින් කෑම වේලක් ගැනීමට කෙනෙකුට සාමාන්‍යයෙන් $10 සිට $25 දක්වා මුදලක් වැය වේ. නමුත් මැක්ඩොනල්ඩ්ස් ආපන ශාලාවකින් නම් සාමාන්‍යයෙන් $2 සිට $6 දක්වා ගණනකට බඩ පිරෙන්න කෑ හැකිය. එබැවින් මැක්ඩොනල්ඩ්ස් යනු දුප්පතුන්ගේ පාරාදීසියකි. KFC, පීසා හට් වගේ අවන්හල්ද මේ ගොඩටම වැටේ. මේවාට යන එන අය අතර බොහෝ විට පොදුවේ දැකිය හැකි දෙයක් නම් අධික තරබාරු බවයි. මෙම ආපන ශාලාවල ඇති ආහාර සෞඛ්‍ය සම්පන්න නොවන, මේදය සහ සීනි අධික ඒවා වන අතර, එම ආහාර නිතර පරිභෝජනය නොයෙකුත් රෝගාබාධ වලට මග පාදයි.

බොහෝවිට ශරීර ප්‍රමාණයෙන් කෙනෙකුගේ ආදායම් මට්ටම ගැන දළ අවබෝධයක් ලබා ගත හැක. බොහොම ලස්සනට හා කෙට්ටුවට සිටින ඇමරිකානුවන් බොහෝ විට ඉහළ අදායම් ලබන්නන් වන අතර, අධික තරබාරු අය බොහෝවිට අඩු ආදායම් ලබන්නන් වෙයි. මෙය සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වන අවස්ථාද නැත්තේ නොවේ. මේ රූපයේ සිටින කාන්තාව අන්තර්ජාලයෙන් සොයාගත් තැනැත්තියක නොව මා විසින්ම ඡායාරූපගත කරන ලද තැනැත්තියකි. මා ජීවත් වන නිවාස සංකීර්ණයේ පැවති සුහද හමුවකදී හමු වූ ඇය දැකීමෙන් අප අතර සිටි කිහිප දෙනෙකුටම ඔක්කාරය ඇති වූවත්, මට නම් ඇති වූයේ පහන් සංවේගයකි. විශ්වවිද්‍යාල සිසුන් වැඩිදෙනා වෙසෙන අඩු මිල නිවාස සංකීර්ණයක වෙසෙන ඇය, තම සහකරු (සැමියා නොවේ) සමග එකට ජීවත් වේ. ඇයගේ මෙම විකෘති දේහ විලාසය බොහෝවිට ඇයගේ ආහාර පාන නිසාම ඇති වූවක් විය හැකිය. එම නිසාම හරි හමන් රැකියාවක නිරත වීමේ අවස්ථාව ඇයට අහමි වී ඇති අතර එම නිසාම ඇයගේ ආදායම් තත්වය සීමා වී ඇත. එම අඩු ආදායම නිසාම ඇයට ගත හැක්කේ ගුණාත්මක බවින් අඩු ආහාර පානයි. මෙය දිළිඳු බවේ විෂම චක්‍රයේ ඇමරිකානු සංස්කරණයයි.

පසුගිය යැංකි කථාවේදී ඇමරිකාවේ නොදන්න නීතිය ගැන කථා කරන්න ගිහිල්ල මම ඇණ ගත්තනේ. අද ඒ ඇණ ගැනිල්ලට පාදක වෙච්ච කථාව කියන්නයි යන්නේ.



ලංකාවෙදී බැංකුවක් එක්ක ගනුදෙණු කරලා තියෙන අය දන්නවා ඇති කවුන්ටරෙන් සල්ලි ගන්න එක තරමක රස්තියාදු වෙන වැඩක් කියලා. මුදල් හරපත බැංකුවේ අයකැමි වෙත තම ජාතික හැඳුණුම්පතත් එක්ක බාර දුන්නහම, අයකැමි ඒකෙ තියන අත්සන දහ අතේ පරීක්ෂා කරලා බලනවා. ආපසු ගන්න මුදල ටිකක් වැඩි එකක් එහෙම නම්, කළමනාකරු ගේ අත්සන එහෙමත් ඕන වෙනවා. ගිණුම එම බැංකුවේම වෙනත් දුර බැහැර ශාඛාවක එකක් නම්, සමහරවිට මුදල් ආපසු ගන්න ලැබෙන්නෙ ගිණුම අයත් ශාඛාවෙන් ෆැක්ස් පතක් මගින් එම ගිනුම් හිමියා පිළිබඳව තහවුරු කළ පසුව පමණයි. කොටින්ම කියනවනම්, ගිණුම් හිමියා ලොකු වංචාවක් හරි හොරකමක් හරි කරන්න යන ගානට තමයි මේ කටයුතු සිද්ධ වෙන්නෙ. මම මේ විස්තර කලේ මට පෞද්ගලිකවම ලංකාවේ නමගිය රාජ්‍ය බැංකුවකදී අත්විඳින්නට සිදුවූ සිදුවීම් සමුදායකුයි. සමහරවිට පෞද්ගලික බැංකුවල ප්‍රතිපත්ති මීට වඩා වෙනස් ඇති. නමුත් තම ගණුදෙණුකරුවා කෙරෙහි බැංකු දක්වන ආකල්පය නම් අඩු වැඩි වශයෙන් එලෙසම බවයි මගේ හැඟීම.

මීට සමානම අත්දැකීමක් මට මා සේවය කළ (තවමත් කරන) විශ්වවිද්‍යාලය තුලදී අත්දකින්නට ලැබුණා. ඒ තමයි විභාග පැවැත්වීමේදී පනවන නීති රීති සමුදාය. අදාල දේශකයා විසින් සකස් කරන ප්‍රශ්න පත්‍රය තවත් අයෙකුගේ අධීක්ෂණයෙන් පසු ඉතාමත් රහසිගත ලෙස මුද්‍රණය කොට මුද්‍රා තබනු ලැබේ. ඉන්පසු, විභාග දිනයේදී විභාග ශාලාවේදී තවත් සිසුන් දෙදෙනෙකුගේ අත්සන් ලබාදෙන ඔවුන් ඉදිරියේ ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුවේ මුද්‍රා කඩා විභාග ශාලා පරීක්ෂක හමුදාවක් ඉදිරියේ විභාගය පවත්වනු ලැබේ. මෙහිදී, එක් එක් සිසුන්ට විශ්වවිද්‍යාලයේ අන් සියළු කටයුතු වලට භාවිතා කරන තම ශිෂ්‍ය පරිශීලක අංකයෙන් (Student Registration Number ) සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වූ විභාග අංකයක් (Index Number) ලබාදෙනු ලැබේ. පිළිතුරු සැපයීමෙන් අනතුරුව, එම උත්තර පත්‍ර පලමු වර ඇගයීම සඳහා අදාල විෂය ඉගැන්වූ දේශකයා හටත්, ඉන් පසුව දෙවන වර ඇගයීම සඳහා බාහිර පරීක්ෂකයෙකු වෙතත් යොමු කරනු ලබයි. චිරාත් කාලයක් ගතවීමෙන් අනතුරුව, එම විභාග ප්‍රථිඵල පීඨ සභා (Faculty Board) ගත කොට, දෙවෙනි සභා වාරයේදී තහවුරු කොට ඉන් පසුව සෙනෙට් සභා (Senate) ගත කොට, එහිද ඊලඟ සභා වාරයේ නැවත කියවීමෙන් පසුව නිල විභාග ප්‍රථිඵල බවට පත් වෙයි. බැරි වෙලාවත් පුංවි හරි කොල කෑල්ලක් හරි ශිෂ්‍යයෙකු ලඟ තිබිලා අහු වුනොත්, එම ශිෂ්‍යයාට එරෙහිව විනය පරීක්ෂණයක් පවත්වලා, ඊට දිය හැකි උපරිම දඬුවම ලබා දීමට විශ්වවිද්‍යාල පරිපාලනය වග බලා ගන්නවා. මේ සියළු ක්‍රියා දාමයන් සිදු වන්නේ විශ්වවිද්‍යාල සිසුන් සහ ආචාර්ය මණ්ඩලය වංචා කරන්නට තැත් කරන්නේ යැයි පූර්ව නිගමනයකට එළඹී ඇතිවාක් මෙනි.

යැංකි රටේ මේ අවස්ථා දෙකම මීට හාත්පසින්ම වෙනස්ය. බැංකුවකින් මුදල් ආපසු ගන්නට අත්සන පමණක් තිබීම හොඳටම සෑහේ. එමෙන්ම, තරමක් ලොකු ගණනක් ආපසු ගන්නා විට කුමක් හෝ හැඳුණුම්පතක් (ශිෂ්‍ය හැඳුණුම්පත වුවද) සෑහේ. අන්තර්ජාලය තුලින් ඉලෙක්ට්‍රෝනික චෙක් පතක් මගින් ගෙවීම් කිරීමට බැංකු ගිණුම් අංකය සහ බැංකු මාර්ගගත අංකය (Routing Number) භාවිතා කිරීමෙන් එය කළ හැකිය. ණය කාඩ්පත් (Credit Card) හෝ හර කාඩ්පත් (Debit Card) මගින් ගෙවීම් කිරීමේදී, කිසි විටෙකත් අත්සන් එකිනෙක සසඳා බැලීමක් සිදු නොකෙරෙයි. කොටින්ම කිව්වොත් අනෙකාගේ බැංකු ගිණුම් අංකය ඇස් පනා පිටම පෙනි පෙනීත්, කිසිවෙකු හොරකම් නොකරන ගානට තමයි වැඩ සිද්ධ වෙන්නෙ. තවත් විදියකට කියනවානම්, ගණුදෙණුකරුවා ගැන පූර්ණ විශ්වාසයකින් තමයි මෙහෙ බැංකු වගේම අනෙකුත් ආයතනත් කටයුතු කරන්නෙ.

විශ්වවිද්‍යාලයේදී විභාගයකදී, මහාචාර්යවරයා හෝ මහාචාර්යවරිය කොලයක තමන්ගේ අත් අකුරින් කුරුටු ගා (ටයිප් කරන්න අකමැති අය) ඡායා පිටපත් කරගත් ප්‍රශ්න පත්‍ර ටික තමන්ම ගෙනවිත් එදිනෙදා දේශන පවත්වන පන්ති කාමරය තුලදීම සිසුන්ට බෙදා දෙනවා. සිසුන් ඊට පිළිතුරු ලියන අතරතුර සමහරවිට තමන්ගේ කෝප්පයේ කෝපි ඉවර නම් සමහරවිට කෝපි එකක් වක්කරගෙන එන්න ශාලාවෙන් බැහැරව යන්නත් මේ තාවකාලික විභාග ශාලාවට ඉන්න එකම පරීක්ෂක වරයා වන අර මහාචාර්ය වරයා පසුබට වෙන්නේ නැහැ. සමහර මහාචාර්ය වරුන් තමන්ගේ සිසුන්ට විභාගයට එනකොට තමන්ට අවශ්‍ය කරුණු ලියාගත් කොලයක් ගෙන ඒමටත් අවසර දෙනවා. විභාගය අවසානයේ ඊට පසු දින හෝ දින දෙක තුනකට පසු තම තමන්ගේ ප්‍රථිඵල විශ්වවිද්‍යාලයීය වෙබ් අඩවියට තමන්ගේ පරිශීලක පදය හා මුර පදය ඇතුලත් කර පිවිසෙන සිසුන්ට දැකගත හැකියි. සිසුන් හා ආචාර්ය මණ්ඩලය පිළිබඳව එතරම්ම විශ්වාසයකිනුයි ඇමරිකාවේ විශ්වවිද්‍යාල බලධාරීන් ක්‍රියා කරන්නේ. ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාලවල විභාග බොහෝවිට සිසුන් අසමත් කිරීම උදෙසාම සැකසූ ඒවා වුනත්, ඇමරිකාවේදී ඒවා සිසුන් කොතරම් කොතරම් දේවල් මතක තබාගත්තාද යන්න විමසීමට වඩා සිසුන් කොතරම් හොඳින් කරුණු කාරණා අවබෝධ කර ගත්තාද යන්න විමසීම උදෙසා සැකසෙයි.

ඉතින් මම මේ නිරීකෂණය කවුරු හරි මගේ හිතවතෙකුට පැවසූ විට ඔහුගේ මතය වූයේ, එහෙම වුනාට කවුරු හරි මෙහෙ වැරැද්දකට අහු වුනොතින් තත්වය බරපතල බවයි. ඒක අහපු මම එලඹුණු පූර්ව නිගමනය තමයි, ඇමරිකාවේදී කෙනෙක් පිළිබඳව කොතරම් විශ්වාසය තැබුවත්, එම පුද්ගලයා වැරද්දකට චෝදනා ලැබුවහොත්, ඔහු තමන්ගේ නිර්දෝෂී භාවය ඔප්පු කරන තෙක් වැරදිකරුවෙක් බවට නීතිය ඉදිරියේ පිළිගැනෙනවා කියන එක. නමුත් ඒක සහමුලින්ම වැරදියි. අධිකරණයකින් වැරදිකරුවෙක් කරන තෙක් චූදිතයා නිර්දෝෂී බව මේ රටේත් පිළිගැනෙනවා. මගේ හිතවතා අදහස් කරලා තියෙන්නේ මෙහෙ දඬුවම් සැර වැඩි බවයි. මෙහෙ තාමත් ප්‍රාන්ත 37 ක මරණ දණ්ඩනය පැනවෙනවා. ඒ බොහෝවිට විෂ ශරීරගත කිරීම මගිනුයි.

මූලාශ්‍ර:

• http://en.wikipedia.org/wiki/Capital_punishment_in_the_United_States#Methods
• http://www.usconstitution.net/constnot.html#innocent
  

කලින් සැරේ මං ඇමරිකානුවෝ තමන්ගෙ ඉතිහාසය ගැන පම්පෝරි ගගහ විතරක් ඉන්නෙ නැතුව රට දියුණු කරල තියෙන බව කිව්වනේ. එහෙම දියුණු කරල තියෙන ක්‍රමයේ ඇති සදාචාරාත්මක බච නම් ටිකක් ගැටළු සහගතයි. ඇමරිකාව කියන්නෙ පුදුමාකාර නිදහසක් තියෙන රටක. හැබැයි ඒ පවතින නීති රාමුව ඇතුලෙ. නීති කැඩුවොත්, කෙලින්ම මහ උළු ගෙදර (එහෙම කීවට ඒවයෙ උළුද දන්නෑ සෙවිලි කරල තියෙන්නෙ) තමයි. ලංකාවෙ නීතියට අනුව නම් පුද්ගලයෙක් අධිකරණයකින් වැරදි කරුවෙක් බචට ඔප්පු කරන තෙක් එම පුද්ගලයා නිර්දෝෂී ලෙසයි සැලකෙන්නෙ. නමුත් මෙහෙ තත්වය ටිකක් වෙනස්. කෙනෙකුට චෝදනාවක් එල්ල වුනොත්, තමා නිවැරදි බච අධිකරණය ඉදිරියේ චූදිතයා විසින් ඔප්පු කළ යුතුයි. ජාතික ආරකෂාවට තර්ජනයක් වෙන දෙයක් එහෙම කරල අහු වුනොත්, ඒ පුද්ගලයා කිසි දිනක මේ ලෝකයේ සිටිය නැති විදිහට අතුරුදහන් කරන්න වුනත් මෙයාලට පුළුවන්. (මේව ලියලා මාත් අතුරුදහන් වෙයිද දන්නෑ) ලෝකයේ ඕනෑම රටක් ඇමරිකාවට එරෙහිව මොනවා හරි කරනවා නම්, ඒ පිළිබඳව ක්‍රියා මාර්ග ගන්න පුළුවන් ආයතන මේ රටේ තියෙනවා. හොඳම උදාහරණය තමයි ඇමරිකානු රහස් ඔත්තු සේවය (CIA).

අපේ අයත් ඔය නිතරම කෑ ගහන බටහිර ජාත්‍යාන්තර කුමන්ත්‍රණ ඇත්ත වශයෙන්ම ක්‍රියාත්මක වෙච්ච අවස්ථා ඕන තරම් ඉතිහාසයේ දකින්න පුළුවන්. රුසියානු සමූහාණ්ඩුව සමග සීතල යුද්ධයක් පැවති කාලයේ පටන් අද දක්වා මෙවැනි කුමන්ත්‍රණ කෙරෙමින් පවතිනවා. ලෝකයේ අනෙක් රටවල් අස්ථාවර වෙන තරමට, ඇමරිකාවට තමන්ගේ සුපිරි බලවතා ගේ තත්වය පවත්වාගෙන යන්න ලේසියි. ඉතින් අපේ මේ පුංචි දිවයිනටත්, මේ ඇමරිකානු රහස් ඔත්තු සේවයේ බැල්ම වැටිලා තියෙන්න පුළුවන්.

ඉතින් අපේ අයට තියෙන්නේ ඇමරිකානු කුමණ්ත්‍රණ ගැන කෑ ගගහ ඉන්නෙ නැතුව, දෙයියනේ කියලා තමන්ගෙම කුමන්ත්‍රණ මාලාවක් පටන් ගන්න. ඒක හැබැයි එක පාරටම කරන එක ලේසි වෙන එකක් නැහැ, මොකද අපි තාමත් ඇමරිකාව තරම් බලවත් නැති නිසා. හොඳම වැඩේ තමයි ඉස්සර වෙලාම ඔය පොඩි බනානා රිපබ්ලික් එකක් තෝරා ගන්න එක. දැන් එතකොට ප්‍රශ්නයක් එනවා මොකාක්ද මේ බනානා රිපබ්ලික් එකක් එහෙමත් නැත්නම් කෙසෙල් සමූහාණ්ඩුවක් කියන්නේ කියලා.



බනානා රිපබ්ලික් කියන්නේ ඇත්තටම, එතරම් ස්ථාවර නැති රජයක් තියෙන, බොහෝවිට කෘෂිකර්මය මත පදනම් වුනු ආරථිකයක් තියෙන, දූෂිතයින් පිරිසක් විසින් පරිපාලනය ගෙනයන කුඩා රටක් හැඳින්වීමට යොදන උපහාසාත්මක යෙදුමක්. මේ යෙදුම කරළියට එන්නෙ ඇත්තටම එක්දහස් නවසිය ගනන් වල මුල භාගයේ, ඇමරිකාවේ ආර්ථිකයේ ප්‍රබල ස්ථානයක් ගත් දුම්රිය සමාගම් කෙසෙල් වෙලඳාමට යොමු වීමත් සමගයි. නිවර්තන පලතුරක් වන කෙසෙල් ඇමරිකාවට හඳුන්වා දීමත් සමගම සීඝ්‍රයෙන් ජනප්‍රිය වුනා. මේ නිසා, මේ දුම්රිය සමාගම් කරපු වැඩේ තමයි මධ්‍යම ඇමරිකාවේ තියන හොන්ඩුරාස්, ගෝතමාලා වගේ රටවල් වල ඉඩම් කුණු කොල්ලයට අරගෙන, එම රටවල මිනිස් ශ්‍රමයත් තුට්ටු දෙකට අරගගෙන කෙසෙල් වගා කරපු එක. ඒ සඳහා ඒ රටවල දූෂිත පාලකයන්ගෙන් ඔවුන්ට ලැබුණේ නොමඳ සහයක්. එහෙම වවපු කෙසෙල් වලින් 1000% ලාභයක් උපයා ගන්න මේ සමාගම් ඒ කාලයේ සමත් වුනා කියලයි විකිපීඩියා විශ්වකෝෂයේ නම් තියෙනනේ. එදා ඒ ආරම්භ කරපු සමාගම් අද දක්වාත් පලතුරු හා ඒ ආශ්‍රිත නිෂ්පාදන නිපැයීමේ නිරත වෙලා ඉන්නවා.

ඉතින් අපිත් මේ වගේ වැනෙන සුළු රටක් හොයාගෙන (මාලදිවයින වගේ) අපිට ඕන විදිහට නටවන්න පටන් ගත්තොත් අපිටත් ටික කලක් යනකොට බලවත් රටක් වෙන්න සුදුසුකම් ලබාගන්න පුළුවන් වෙයි. හැබැයි මට තියෙන එකම ප්‍රශ්නේ නටවන්න ගිහින් අන්තිමට අපි නැටවෙයිද කියන එකයි. මොකද ඔය බනානා රිපබ්ලික් එකක ලක්ෂණ බොහොමයක් අපේ රටෙත් තියනවා වගේ මට දැනෙනවා.

පින්තූරය උපුටා ගත්තේ http://meta.wikimedia.org/wiki/File:Banana_republic.svg සහ http://sugarnspiceblog.wordpress.com/2009/04/21/tuesday-starting-to-feel-better/ කියන තැන්වලිනුයි.

ඇමරිකානුවන්ට එතරම් දීර්ඝ ඉතිහාසයක් නැත. හරියටම කියනවානම් ඔවුන් ගේ ඉතිහාසය පටන් ගන්නේ ක්‍රි. ව. 1493 දී ක්‍රිස්ටෝපර් කොලොම්බස් ඉන්දියාව යැයි සිතා වැරදීමකින් ඇමරිකාවේ ප්‍රධාන භූමිය අසල පිහිටි පෝටරිකෝ නැමති දූපතට ගොඩ බැස්ස දා පටන්ය. එතැන් පටන් වසර පන්සියයකට මදක් වැඩි කාලයක් තුල ඔවුන් ලොව ප්‍රමුඛතම හා ප්‍රබලතම ජාතිය බවට පත් වී හමාරය. එසේ වූ ආකාරයේ ඇති සදාචාරාත්මක භාවය පිළිබඳව අපි වෙනම කථා කරමු. කෙක්කෙන් හෝ කොක්කෙන් එය එසේ කර ගැනීමට ඇමරිකානුවන් සමත්  වී ඇත.

ඔවුන්ගේ ඉතිහාසයේ ඇති මේ ලඝු බව නිසාම, කෙනෙකුට ප්‍රසිද්ධියේ අධෝ වාතයක් පිටවීම වුවද මහා වැදගත් ඓතිහාසික කරුණක් ලෙස දැකවීමට ඔවුන් පුරුදුව සිටී. තම කෙටි ඉතිහාසය පිළිබඳව මහත් ප්‍රෞඩත්වයකින් කථා කිරීමට ඔවුන්ට හැකිය. නමුත් මාදකින පරිදි මෙහි ඇති වැදගත්ම කරුණ වන්නේ කයිවාරු ගැසීමෙන් පමණක් නොනැවතී, තම ජාතිය ලොව අනෙක් ජාතීන් අතර උසස් තැනකට ගෙන ඒමට ඔවුන් සමත්වී සිටීමයි.

ශ්‍රී ලාංකික අපට ඇමරිකාව මෙන් පස් ගුණයකටත් වඩා දිගු ඉතිහාසයක් තිබේ. එය ලොව ඇති දිගුම ලිඛිත ඉතිහාසය යැයි උදම් අනන්නෝ මට හමුවී තිබේ. එම ඉතිහාසය තුල අපට නොයෙකුත් වීර චරිත හමු වේ. ඔවුන්ගේ වීර ක්‍රියා, ඇමරිකානු ඉතිහාසයේ එන වීරයන්ගේ වීර ක්‍රියා මෙන් නොව සැබෑ වීර ක්‍රියා බව අවිවාදයෙන්ම පිළිගත යුතු වේ. පුරා විද්‍යා කැණීම් මගින් මතු කරගෙන ඇති ඓතිහාසික නටඹුන් වලින් හෙළිවන අතීත ශ්‍රී විභූතිය දෙස් විදෙස් සිත් මවිත කරවන සුළුය. එවන්වූ මහානර්ඝ ඉතිහාසය පිළිබඳව අපිද තොරතෝංචියකින් තොරව උදම් අනනු දැකිය හැකිය. එහි ඇති වරදක්ද නැත. නමුත් ප්‍රශ්නය වන්නේ, කයිවාරු ගැසීමෙන් පමණක් නොනැවතී අප ජාතිය ලොව අනෙක් ජාතීන් අතර ඉදිරියට ගෙන ඒමට අප කර ඇත්තේ කුමක්ද යන්නයි.

මේ ප්‍රශ්නයට උත්තරයක් මම පසුව සටහනකින් සාකච්‍ඡා කිරීමට බලාපොරොත්තු වෙනවා. එතකන් කුමාරතුංග මුනිදාස ශූරීන් ලියපු මේ කවි පදය ගැන හිතන්නට මම ඔබට බාර කරමි.

අළුත් අළුත් දෑ නොතනන ජාතිය ලොවැ නොනගී
හිඟා කෑම බැරි වුණ තැන ලඟී ගයා මර ගී

පින්තූරය: ඇමරිකාව සොයාගත් ක්‍රිස්ටෝපර් කොලොම්බස්ගේ අභාවයෙන් පසු ඇඳි ආලේඛ්‍ය චිත්‍රයක්. ඔහු ජීවත්ව සිටියදී ඇඳි ආලේඛ්‍ය චිත්‍ර නොමැති බවයි පැවසෙන්නෙ. පින්තූරය උපුටා ගත්තේ විකිපීඩියා විශ්වකෝෂයෙනි.